An Struelens woont met haar man Rik en zoon Ferre op Tenerife. Zij is weddingplanner, hij is werkzaam bij Transbelga en gekend door iedereen op het eiland. Het door de overheid verplichte huisarrest doet een mens soms in de pen kruipen en dat is precies wat An deed. Zij beschrijft hier het gevoel wat je overkomt als je verplicht wordt thuis te blijven als maatregel om het Covid-19-virus snel (!) onder controle te krijgen. Ze beschrijft de vijfde dag van de ophokplicht.
Dag 5 van de lockdown op Tenerife, de ONTNUCHTERING. En een mens begint na te denken of al wat kritischer te worden.
VERDEELDHEID
Elk land neemt zijn eigen beslissingen. Waarom mogen wij niet naar buiten, waarom is deze maatregel bij ons zo streng? Deze regels zijn volgens mij gemaakt voor de Spaanse grootsteden die erg getroffen zijn. Is dit wel voldoende aangepast aan de situatie op Tenerife? Is dit allemaal uiteindelijk niet te streng? Is social-distance dan toch niet voldoende?
VERTROUWEN
Verschillende politiekers, virologen, sociologen, economisten … allemaal hebben ze hun eigen mening. Moeten we alle vertrouwen hebben dat onze regering de beste maatregelen neemt? Dit zijn ook maar mensen en de politiek heeft in het verleden al fouten gemaakt. We zullen het op termijn weten, nu is het afwachten.
VRIJHEID
We zijn opgegroeid met het idee dat we een eigen mening mogen hebben, onze vrijheid en ‘recht op eigen beslissingen’ dragen we hoog in het vaandel. Vandaag beseffen we dat we, als het erop aankomt, niks te zeggen hebben en dat een grotere macht het zomaar van ons overneemt, of we het nu leuk vinden of niet. Zelfs in de gevangenis mogen ze een dagelijkse wandeling doen. Laat ons hopen dat die ‘hogere macht’ het beter weet.
TOEKOMST
Want zelfs al weet ik waarvoor we dit allemaal doen … en ja, ik vind dat ook belangrijk … toch begint de twijfel toe te slaan. Moest ik weten dat het allemaal achter de rug zou zijn als we met z’n allen 2-3 weken in quarantaine zitten, dan kan ik me er helemaal in vinden. Ik lees dat enkele besmettingen genoeg zijn om de boel terug helemaal te doen opflakkeren. Moeten we ons uiteindelijk meer dan 6 maand opsluiten?
IMMUNITEIT
Die ‘groepsimmuniteit’ is wellicht een te groot risico, maar er zit wel een punt in. Eénmaal je de ziekte gehad hebt, ben je blijkbaar immuun. Hoeveel mensen zouden er vandaag eigenlijk immuun zijn? Wellicht is het te moeilijk om iedereen te laten testen. Maar deze immune mensen, kunnen dus in principe wel een normaal leven lijden én anderen helpen.
OVERLEVEN
We zitten thuis, de klokt tikt … Wie gaat dit overleven? Ik spreek niet alleen over werkelijke slachtoffers, maar ook over bedrijven, handelaars en gezinnen die failliet zullen gaan. De rijken zullen geld verliezen, de armen zullen NOG armer worden. Iedereen zal vroeg of laat de rekening gepresenteerd krijgen. Hetzij in direct loonverlies, hetzij in het verhogen van de belastingen op lange termijn. De overheid neemt maatregelen, maar ik hoor niet veel over kwijtschelding van je kosten … wel opschorten van je sociale zekerheid, lening, huurgeld, enz … Als je nu niet kan betalen, dan mag je dat doen op een later moment, on top of the bill. Dat is nu éénmaal de realiteit, gratis bestaat niet. Al zijn er hier en daar wel kortingen.
HOOP
Het enige wat ik nu kan doen is hopen en geduld hebben. Veel potjes monopoly spelen en erop los rummikubben en dankbaar zijn dat we samen zijn, een dak boven ons hoofd hebben, eten kunnen maken en dat de zon schijnt. Er zijn mensen die het, spijtig genoeg, slechter stellen.
MENTALE VRIJHEID
En laat onszelf die hoop niet afnemen. Bij het lezen van een artikel vandaag waarin een viroloog zegt dat je beter niet op vakantie gaat deze zomer, werd ik ontmoedigd, vooral voor het toerisme op Tenerife. Ik weiger hierin te geloven, ik moet dan ook niet alles geloven wat ze schrijven, toch? Dat is toch nog iets dat ik zelf mag kiezen?
En ik kies ervoor om mooie gedachten te hebben: dat we deze zomer met zijn allen gezond mogen zijn en gewoon gezellig mogen genieten van het leven: een terrasje, zicht op zee, een aperitief, een lekker etentje, leuke babbels, het zand tussen onze tenen voelen, een wandeling maken, …
Maar één ding zal onomkeerbaar veranderd zijn, we zullen eens te meer beseffen hoe kostbaar het leven is.